ماجرای مسجد و ملا و شراب فروش
سرمایه داری در نزدیکی مسجد قلعه فتح الله کابل رستورانی ساخت که در آن موسیقی و رقص بود و برای مشتریان مشروب هم سرو می شد .
ملای مسجد هر روز در پایان موعظه دعا می کرد تا خدا صاحب رستوران را به قهر و غضب خود گرفتار کند و بلای آسمانی بر این رستوران نازل!
یک ماه از فعالیت رستوران نگذشته بود که رعد و برق و توفان شدید شد و رستوران به خاکستر تبدیل گردید.
ملا روز بعد با غرور و افتخار نخست حمد خدا را بجا آورد و بعد خراب شدن آن خانه فساد را به مردم تبریک گفت و اضافه کرد: اگر مومن از ته دل از خداوند چیزی بخواهد، از درگاه خدا ناامید نمی شود.
اما خوشحالی مومنان و ملای مسجد دیری نپایید.
صاحب رستوران به محکمه شکایت برد و از ملای مسجد خسارت خواست!
ملا و مومنان چنین ادعایی را نپذیرفتند!
قاضی دو طرف را به محکمه خواست و بعد از این که سخنان دو جانب دعوا را شنید، گلویی صاف کرد و گفت : نمی دانم چه بگویم سخن هر دو را شنیدم :؟!
یک سو مومنانی هستند که به تاثیر دعا و ثنا ایمان ندارند!
وسوی دیگر مرد شراب فروشی که به تاثیر دعا ایمان دارد...!
پائولو کوئیلو
گروهى از فارغ التحصیلان قدیمى یک دانشگاه که همگى در حرفه خود آدم هاى موفقى شده بودند، با همدیگر به ملاقات یکى از استادان قدیمى خود رفتند. پس از خوش و بش اولیه، هر کدام از آنها در مورد کار خود توضیح می داد و همگى از استرس زیاد در کار و زندگى شکایت می کردند. استاد به آشپزخانه رفت و با یک کترى بزرگ چاى و انواع و اقسام فنجان هاى جوراجور، از پلاستیکى و بلور و کریستال گرفته تا سفالى و چینى و کاغذى (یکبار مصرف) بازگشت و مهمانانش را به چاى دعوت کرد و از آنها خواست که خودشان زحمت چاى ریختن براى خودشان را بکشند.
پس از آن که تمام دانشجویان قدیمى استاد براى خودشان چاى ریختند و صحبت ها از سر گرفته شد، استاد گفت: «اگر توجه کرده باشید، تمام فنجان هاى قشنگ و گران قیمت برداشته شده و فنجان هاى دم دستى و ارزان قیمت، داخل سینى برجاى مانده اند. شما هر کدام بهترین چیزها را براى خودتان می خواهید و این از نظر شما امرى کاملاً طبیعى است، امّا منشاء مشکلات و استرس هاى شما هم همین است. مطمئن باشید که فنجان به خودى خود تاثیرى بر کیفیت چاى ندارد. بلکه برعکس، در بعضى موارد یک فنجان گران قیمت و لوکس ممکن است کیفیت چایى که در آن است را از دید ما پنهان کند.
چیزى که همه شما واقعاً مى خواستید یک چاى خوش عطر و خوش طعم بود، نه فنجان. امّا شما ناخودآگاه به سراغ بهترین فنجان ها رفتید و سپس به فنجان هاى یکدیگر نگاه مى کردید. زندگى هم مثل همین چاى است. کار، خانه، ماشین، پول، موقعیت اجتماعى و …. در حکم فنجان ها هستند. مورد مصرف آنها، نگهدارى و دربرگرفتن زندگى است. نوع فنجانی که ما داشته باشیم، نه کیفیت چاى را مشخص می کند و نه آن را تغییر می دهد. امّا ما گاهى با صرفاً تمرکز بر روى فنجان، از چایى که خداوند براى ما در طبیعت فراهم کرده است لذت نمی بریم.
خداوند چاى را به ما ارزانى داشته نه فنجان را. از چایتان لذت ببرید. خوشحال بودن البته به معنى این که همه چیز عالى و کامل است نیست. بلکه بدین معنى است که شما تصمیم گرفته اید آن سوى عیب و نقص ها را هم ببینید. در آرامش زندگى کنید، آرامش هم درون شما زندگى خواهد کرد.
دوست من … چیزی که باعث رشد آدمها میشه رنگ و ظواهر نیست
رنگ ها … تفاوت ها ... مهم نیستند … مهم درون آدمه، چیزی که در درون آدم ها است تعیین کننده مرتبه و جایگاهشونه و هرچقدر ذهنیات ارزشمندتر باشه ، جایگاه والاتر و شایسته تری نصیب آدم ها میشه
پیرمردی در بستر مرگ بود. در لحظات دردناک مرگ، ناگهان بوی عطر شکلات محبوبش از طبقه پایین به مشامش رسید. او تمام قدرت باقیمانده اش را جمع کرد و از جایش بلند شد. همانطور که به دیوار تکیه داده بود آهسته آهسته از اتاقش خارج شد و با هزار مکافات خود را به پایین پله ها رساند و نفس نفس زنان به در آشپزخانه رسید و به درون آن خیره شد. او روی میز ظرفی حاوی صدها تکه شکلات محبوب خود را دید و با خود فکر کرد یا در بهشت است و یا اینکه همسر وفادارش آخرین کاری که ثابت کند چقدر شیفته و شیدای اوست را انجام داده است و بدین ترتیب او این جهان را چون مردی سعادتمند ترک می کند. او آخرین تلاش خود را نیز به کار بست و خودش را به روی میز انداخت و یک تکه از شکلات ها را به دهانش گذاشت و با طعم خوش آن احساس کرد جانی دوباره گرفته است. سپس مجددا” دست لرزان خود را به سمت ظرف برد که ناگهان همسرش با قاشق روی دست او زد و گفت: دست نزن، آنها را برای مراسم عزاداری درست کرده ام .
فقر گرسنگی نیست، عریانی هم نیست. فقر، چیزی را نداشتن است. ولی آن چیز پول نیست، طلا و غذا نیست. فقر همان گرد و خاکی است که بر کتاب های فروش نرفته یک کتابفروشی می نشیند. فقر، کتیبه سه هزار ساله ای است که روی آن یادگاری نوشته اند. فقر پوست موزی است که از پنجره یک اتومبیل به خیابان انداخته می شود. فقر همه جا سرمی کشد. فقر شب را بی غذا سرکردن نیست. فقر روز را بی اندیشه سرکردن است.
به عاشقان بگویید خودساخته شوند، نه خودباخته و عاشق کمال معشوق شوند، نه جمالش. که جمال به مویی بند است و کمال به خداوند.
درد من حصار برکه نیست. درد من زیستن با ماهیانی است که فکر دریا به ذهن شان خطور نکرده است.
صبورانه در انتظار زمان بمان! هر چیز در زمان خودش رخ می دهد. باغبان حتی اگر باغش را غرق آب هم کند درختان خارج از فصل خود میوه نمی دهند.
مهربانی زبانی است که برای کور دیدنی، برای کر شنیدنی و برای لال گفتنی است.
آنان که به زین اسب خود می نازند، در وقت مسابقه چرا می بازند؟ دنیا که شبیه کوچه بن بست است، با نعل شکسته به کجا می تازند؟
کسی باش که عمری با تو بودن، یه لحظه و لحظه ای بی تو بودن، یه عمر باشه.
تمام مزرعه را مترسک ها خوردند؛ بیچاره کلاغ ها که زیر بار تهمت سیاه شدند.
بارخدایا؛ از کوی تو بیرون نرود پای خیالم، نکند فرق به حالم، چه برانی چه بخوانی چه به اوجم برسانی چه به خاکم بکشانی، نه من آنم که برنجم، نه تو آنی که برانی.
امروز برایت اینگونه دعا کردم؛ «خدایا، بجز خودت به دیگری واگذارش نکن، تویی پروردگار او، پس قرار ده بی نیازی در نفس اش، یقین در دلش، اخلاص در کردارش، روشنی در دیده اش، بصیرت در قلبش و روزی پربرکت در زندگی اش،آمین».
فرصت پرواز بلندی است ولی قصه این است که چه مقدار کبوتر باشی.
خدایت یار تا آندم که از هستی نشان باشد، دعایت می کنم سهم ات همیشه آسمان باشد.
درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند، معنی کور شدن را گره ها می فهمند، سخت بالا بروی ساده بیایی پایین، قصه تلخ مرا سرسره ها می فهمند، یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن، چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند...
