سفارش تبلیغ
صبا ویژن
جبرئیل همراه هفتاد هزار فرشته پس از نمازظهر نزدم آمد و گفت : . . . ای محمّد ! هرکس با جماعت بودن را دوست داشته باشد، خداوند و همه فرشتگان دوستش خواهند داشت . [رسول خدا صلی الله علیه و آله]
لوگوی وبلاگ
 

آمار و اطلاعات

بازدید امروز :14
بازدید دیروز :18
کل بازدید :149411
تعداد کل یاداشته ها : 275
103/1/10
2:58 ع
مشخصات مدیروبلاگ
 
کودکی تنها[1]
سلام دانشجوی ارشد هوش مصنوعی هستم و از داستانهایی که عمق و محتوا دارن خیلی خوشم میاد سعی میکنم اونا رو اینجا هم بزارم تا همه ببینن و از خوندنشون لذت ببرن روزگاری پر از یاسهای سپید داشته باشید

خبر مایه

به کلینیک خدا رفتم تا چکاپ همیشگی ام را انجام دهم
فهمیدم که بیمارم ...
خدا فشار خونم را گرفت،
معلوم شد که لطافتم پایین آمده!

زمانی که دمای بدنم را سنجید،
دماسنج 40 درجه اضطراب نشان داد.
آزمایش ضربان قلب نشان داد که به چندین گذرگاه عشق نیاز دارم

تنهایی سرخرگهایم را مسدود کرده بود ...
و آنها دیگر نمی توانستند به قلب خالی ام خون برسانند.


  
  
اولین ملاقات? ایستگاه اتوبوس بود.
ساعت هشت صبح.
من و اون تنها.
نشسته بود روی نیمکت چوبی و چشاش خط کشیده بود به اسفالت داغ خیابون.
سیر نگاش کردم.
هیچ توجهی به دور و برش نداشت.

 


ترکیب صورت گرد و رنگ پریدش با ابروهای هلالی و چشمای سیاه یه ترکیب استثنایی بود.
یه نقاشی منحصر به فرد.
غمی که از حالت صورتش می خوندم منو هم تحت تاثیر قرار داده بود.
اتوبوس که می اومد اون لحظه ساکت و خلسه وار من و شاید اون تموم می شد.
دیگه عادت کرده بودم.


دیدن اون دختر هر روز در همون لحظه برای من حکم یه عادت لذت بخش رو پیدا کرده بود.
نمی دونم چرا اون روزای اول هیچوقت سعی نکردم سر صحبت رو با اون باز کنم.
شاید یه جور ترس از دست دادنش بود.
شایدم نمی خواستم نقش یه مزاحم رو بازی کنم.
من به همین تماشای ساده راضی بودم.


دختر هر روز با همون چشم های معصوم و غمگین با همون روسری بنفش بی حال و با همون کیف مشکی رنگ و رو رفته می اومد و همون جای همیشگی خودش می نشست.
نمی دونم توی اون روزها اصلا منو دیده بود یا نه.
هر روز زودتر از او می اومدم و هر روز ترس اینکه مبادا اون نیاد مثل خوره توی تنم می افتاد.
هیچوقت برای هیچ کس همچین احساس پر تشویش و در عین حال لذت بخشی رو نداشتم.
حس حضور دختر روی اون نیمکت برای من پر بود از آرامش ...

 

آرامش و شاید چیزدیگه ای شبیه نیاز.
اعتراف می کنم به حضورش هرچند کوتاه و هر چند در سکوت نیاز داشتم.
هفته ها گذشت و من در گذشت این هفته ها اون قدر تغییر کردم که شاید خودمم باور نمی کردم.
دیگه رفتنم به ایستگاه مثل همیشه نبود.
مثل دیوانه ها مدام ساعت رو نگاه می کردم و بی تابی عجیبی روحم رو اسیر خودش کرده بود.
دیگه صورتم اصلاح شده و موهام مرتب نبود.
بی خوابی شبها و سیگار های پی در پی.
خواب های آشفته لحظه ای و تصور گم کردن یا نیامدن او تموم شب هامو پر کرده بود.


نمی دونم چرا و چطور به این روز افتادم.
فقط باور کرده بودم که من عوض شدم و اینو همه به من گوشزد می کردن.
یه روز صبح وسوسه عجیبی به دلم افتاد که اون روز به ایستگاه نرم.
شاید می خواستم با خودم لجبازی کنم و شاید ... نمی دونم.
اون روز صدای تیک تاک ساعت مثل پتک به سرم کوبیده می شد و مدام انگشتام شقیقه های داغمو فشارمی داد.
نمی تونستم.
دو دقیقه مونده به ساعت هشت دیوانه وار بدون پوشیدن لباس مناسب و بدون اینکه حتی کیفم رو بردارم دوان دوان از خونه زدم بیرون و به سمت ایستگاه رفتم.

 

از دور اتوبوس رو دیدم که بعد از مکثی کوتاه حرکت کرد و دور شد و غباری از دود پشت سرش به جا گذاشت.
من ... درست مثل یک دونده استقامت که در آخرین لحظه از رسیدن به خط پایان جا می مونه دو زانو روی آسفالت افتادم و بدون توجه به نگاه های متعجب و خیره مردم با چشمای اشک آلود رفتن و درو شدن اتوبوس رو نگاه می کردم.
حس می کردم برای همیشه اونو از دست دادم.
کسی که اصلا مال من نبود و حتی منو نمی شناخت.
از خودم و غرورم بدم می اومد.


با اینکه چیزی در اعماق دلم به من امید می داد که فردا دوباره تو و اون روی همون نیمکت کنار هم می نشینید و دوباره تو می تونی اونو برای چند لحظه برای خودت داشته باشی ... بازم نمی دونستم چطور تا شب می تونم این احساس دلتنگی عجیب رو که مثل دو تا دست قوی گلومو فشار می داد تحمل کنم.
بلند شدم و ایستادم.


در اون لحظه که مضحکه عام و خاص شده بودم هیچی برام مهم نبود جز دیدن اون.
درست لحظه ای که مثل بچه های سرخورده قصد داشتم به خونه برگردم و تا شب در عذاب این روز نکبت وار توی قفس تنهایی خودم اسیر بشم تصویری مبهم از پشت خیسی چشمام منو وادار به ایستادن کرد.
طرح اندام اون ( که مثل نقاشی پرتره صورت مادرم از بر کرده بودم ) پشت نیمکت ایستگاه اتوبوس شکل گرفته بود.


دقیق که نگاه کردم دیدمش.
خودش بود.
انگار تمام راه رو دویده بود.
داشت به من نگاه می کرد.
نفس نفس می زد و گونه های لطیفش گل انداخته بود.
زانوهام بدون اراده منو به جلو حرکت داد و وقتی به خودم اومدم که چشمام درست روبروی چشم های بی نظیرش قرار گرفته بود.
دسته ای از موهای مشکی و بلندش روی پیشونیشو گرفته بود و لایه ای شبیه اشک صفحه زلال چشمشو دوست داشتنی و معصومانه تر از قبل کرده بود.


نمی دونستم باید چی بگم که اون صمیمانه و گرم سکوت سنگین بینمونو شکست.
- شما هم دیر رسیدید؟
و من چی می تونستم بگم.
- درست مثل شما.
و هر دو مثل بچه مدرسه ای ها خندیدیم.
- مثه اینکه باید پیاده بریم.
و پیاده رفتیم ...
و هیچوقت تا اون موقع نمی دونستم پیاده رفتن اینقدر خوب باشه


  
  
 

 

دوستی به نام "مونتی رابرتز" دارم، که صاحب یک مرتع پرورش اسب در سان سیدرو است. بار آخری که آنجا بودم پس از معرفی کردن من به مهمانان گفت: "بگذارید بهتان بگویم چرا به جک اجازه می‌دهم از خانه‌ام استفاده کند.

داستانش به مرد جوانی بر می‌گردد. او پسریک مربی اسب بود که از اصطبلی به اصطبل دیگر و از مزرعه‌ای به مزرعه دیگر می‌رفت و اسب پرورش می‌داد. به همین خاطر تحصیلات دبیرستانی پسر مدام با وقفه مواجه میشد. یک روز در مدرسه از پسر خواستند در مورد این که دوست دارد در آینده چه کاره شود بنویسد.

آن شب او اهداف زندگی‌اش و این که می‌خواهد صاحب یک مرتع پرورش اسب شود را در هفت صفحه شرح داد. او رویاهایش را با جزییات بسیار دقیقی توضیح داد و حتی نقشه‌ای از یک مرتع 50 هکتاری کشید و جای تمام ساختمان‌ها، اصطبل‌ها و زمین‌های تمرین را روی آن مشخص کرد. سپس نقشه دقیقی از یک خانه 1000 متری کشید که در همان مرتع واقع میشد. او با جان و دل روی این پروژه کار کرد و روز بعد آن را به معلمش تحویل داد. دو روز بعد وقتی برگه‌هایش را تحویل گرفت روی صفحه اول نوشته شده بود: "بسیار بد. بعد از کلاس بیا با هم صحبت کنیم."

پسر رویایی داستان ما پس از کلاس سراغ معلم رفت و از او پرسید: "برای چه روی برگه‌ام نوشته بودید بسیار بد؟" معلم گفت: "چون رویایی دست نیافتنی از پسرکی جوان بود. تو پولی نداری. از خانواده‌ای سرگردان و بی‌خانمان هستی و هیچ پشت و پناهی هم نداری. تملک مرتع پرورش اسب پول زیادی می‌خواهد. باید پول زیادی بابت خرید زمین پرداخت کنی و برای خرید اسب‌های اصیل که بتوانی از زاد و ولد آنها اسب پرورش بدهی هم به پول نیاز داری ضمن این که برای بنای اصطبل و ساختمان‌ها هم مبالغ هنگفتی باید پول هزینه کنی همان طور که میبینی هرگز نخواهی توانست چنین کاری بکنی." و بعد اضافه کرد: "فرصت دیگری به تو می‌دهم اگر در مورد هدف دستیافتنی‌تری بنویسی نمره‌ات را تغییر می‌دهم."

پسر به خانه برگشت و در مورد صحبت‌های معلمش فکر کرد. در نهایت سراغ پدرش رفت و از او پرسید بهتر است چه کار کند؟ پدرش گفت: "ببین، پسرم تو باید خودت در این مورد تصمیم بگیری هر چند که فکر می‌کنم این تصمیم‌گیری برای آینده‌ات بسیار مهم باشد."

سرانجام پس از یک هفته فکر کردن پسر همان اوراق را به معلم باز گرداند و هیچ تغییری در آنها ایجاد نکرد فقط روی یک برگه نوشت: "شما می‌توانید نمره بدی برایم منظور کنید ولی من ترجیح می‌دهم رویایم را حفظ کنم." و آن را به همراه ورقه‌ها به معلمش تحویل داد.

سپس مونتی، رو به حضار کرد و گفت: "این داستان را برایتان تعریف کردم چون شما هم اکنون در خانه 1000 متری من وسط یک مرتع 50 هکتاری قرار دارید. من هنوز اوراق مدرسه‌ام را حفظ کرده‌ام می‌توانید قاب شده آنها را روی شومینه ببینید." سپس ادامه داد: "بهترین قسمت داستان تابستان سال پیش اتفاق افتاد که همان معلم 30 دانش آموز را برای یک اردوی یک هفته‌ای به مرتعم آورد. وقتی داشتند می‌رفتند رو به من کرد و گفت: "راستش مونتی، الان می‌فهمم زمانی که معلمتان بودم بعضی وقت‌ها رویاهای شاگردانم را می‌دزدیدم. طی آن سال‌ها رویاهای بسیاری از بچه‌ها دزدیدم ولی خوشبختانه تو آن قدر سرسخت بودی که تسلیم نشوی."

اجازه ندهید کسی رویاهایتان را بدزدد، دنبال رویاهایتان باشید مهم نیست چه پیش می‌آید .....

 


  
  

یک شب از دفتر عمرم صفحاتی خواندم ، چون به نام تو رسیدم ، لحظاتتی ماندم ! دفتر عمرم وری بیش نبود همه در دفترمن حسرت دیدار تو بود!

   تقدیم به آنکه به رسم جاده ها دور است اما به رسم دل فاصله ای با او نیست

آتش روشن کردم و عهد کردم تا پایان آتش دعایت کنم حتم دارم به آنچه میخواهی میرسی چون هر چند دقیقه یکبار یک هیزم در آتش می اندازم.

جا برای من گنجشک زیاد است ولی ه درختان خیابان تو عادت دارم

دکتر شریعتی: من ادعا نمیکنم که همیشه به یاد آنهایی هستم که دوستشان دارم اما ادعا میکنم حتی در لحظاتی هم که به یادشان نیستم دوستشان دارم.

گاهی گمان نمیکنی و می شود ، گاهی نمی شود که نمی شود ، گاهی هزار دور دعا بی اجابتست ، گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود ، گاهی گدای گدایی و بخت با تو یار نیست ، گاهی همه شهر گدای تو میشود.

 راز سکوت را نم نم شک میداند و غم تنهایی عشق را خلوت شب!

تنها داروئی که دو خاصیت داره چشمهای قشن توست که هم آرومم میکنه هم داغون !

آسمان وقف نگاهت گل من

مانده ام چم به راهت گل من

هرکجا هستی و باشی

گویم که خدا پشت پناهت گل من

خدا گوید : تو ای زیباتر از خورشید زیبایم تو ای والاترین میهمان دنیایم شروع کن : یک قدم با تو ، تمام گامهای مانده اش با من

دکتر شریعتی: زندگی را طی کن و آنگاه که بر بلندترین قله هایش رسیدی لبخند خود را نثار تمام سنگریزه هایی کن که پایت را خراشیدند

بنازم غیرتت ساقی                   عجب یادی زما کردی            فضای تنگ قلبم را زمین تا آسمان کردی

بهترین لحظه ها وقتی است که بهترینها به یادت باشند بهترین نیستم ولی بیادتم

در سکوت دادگاه سرنوشت ، عشق حکم سنگینب بر ما نوشت ، گفته شد دلدارها از هم جدا وای براین حکمو این قانون زشت

میروم تا در میخانه کمی مست کنم ، جرعه بالا بزنم آنچه نبایست کنم ، آئقدر مست که اندوه جهانم برود ، استکان روی لبم باشد و جانم برود ، برود هر که دلش خواست شکایت بکند شهر باید به من عاشق لوطی عادت کند

نگاه ساکت باران به روی صورتم دزدانه میلغزد ولی باران نمیداند که من دریایی از دردم به ظاهر گرچه میخندم ولی اندر سکوتی تلخ میگریم

تو در من آتشی هستی که خاموشت نخواهم کرد به گلزاران گلی هستی فراموشت نخواهم کرد قسم بر جامه پاکی که از مهرت به تن دارم که تا جان در بدن دارم فراموشت نخواهم کرد

مراقب گرمای دلت باش تا کاری که زمستان با زمین کرد با دل تو نکند

هیچ کس کسی را که میخواهد پیدا نمیکند، ما انسانها یا دیر به هم میرسیم یا آنقدر زود که اصلا نمی فهمیم

دست خودمان نیست که بر روی قولمان نمی مانیم ، ما برروی زمینی ایستاده ایم که هرروز خودش را دور میزند.


  
  

می گویند بودا هر گاه با بی احترامی یا بد رفتاری کسی مواجه میشد، از او تشکر می کرد! وقتی علت را می پرسیدند.
بودا می گفت: "زندگی آینه ای است که ما خود را در آن می بینیم،  نوع رفتار دیگران با ما نشانه ی وجود منشاء آن نوع رفتار در خود ماست که بعنوان همسان جذب شده است و بدینگونه می توان عیوب خود را یافت، اگر مخالفان خود را به‌ پای چوبه‌ی اعدام می کشانی،  بدان‌ صاحب عقلی هستی بسان طناب  و اگر مخالفان خود را به‌ زندان می فرستی،  بدان صاحب عقلی هستی بسان قفس  و اگر با مخالفان خود به‌ جنگ درمی افتی  بدان صاحب عقلی هستی بسان چاقو  و اما اگر با مخالفان خود به‌ بحث و گفتگو می پردازی و آنها را متقاعد می سازی و به‌ سخنان حق آنها قناعت می کنی،  بدان صاحب عقلی هستی‌ بسان عقل!"


  
  
   1   2   3      >